Blog van Esther Borstlap, directeur-bestuurder

In ons nieuwe koersplan hebben we het over de balans tussen dragers en vragers in de wijken. Maar hoe weten we welke buurten in balans zijn? En wat is dat in balans? Daarop kunnen onze bewoners een antwoord geven.

Een echtpaar nodigde mij uit voor een kopje koffie. Zij wonen met veel plezier al ruim 35 jaar in een woning van ons. Zij zien ook dat er veel veranderd is in de afgelopen jaren. Of we het hier eens over kunnen hebben? Nou natuurlijk, graag zelfs!

Ik vind het mooiste aan ons werk dat we door een huis te bieden een bijdrage leveren aan fijn wonen. Een prettig thuis. Dan is het heel waardevol om van onze huurders zelf te horen hoe zij het wonen ervaren. Maar in de uitnodiging klonk ook iets van leefbaarheidsproblemen door.

Met stroopwafels in m’n hand bel ik aan en mevrouw doet open. De woning ligt op de hoek en de tuin is prachtig. De vogels vliegen er af en aan. Meneer en mevrouw vertellen dat ze enorm genieten van hun huis, de tuin, de stilte en de gemoedelijkheid. De verhalen die meneer en mevrouw vertellen gaan over gemeenschapszin. Van ‘Noaberschap’; hoe je naar elkaar omkijkt. Vroeger brachten bijvoorbeeld de buren om de beurt eten bij een oudere mevrouw in de buurt. En als ze een plant voor het raam zette, dan was dat het teken dat het even wat minder met haar ging. Er was altijd iemand die dan een kijkje nam. Ze vertellen dat ze graag jaarlijks een buurtborrel organiseerden. Iedereen bracht dan iets te eten mee. Maar zegt meneer, nieuwe mensen vroeg ik altijd wel om zich voor te stellen. Zo kenden de nieuwe buren meteen de “oude garde” en andersom. Dat maakte het wat makkelijker om elkaar even te groeten of een praatje te maken in de straat. De laatste jaren hebben meneer en mevrouw geen zin meer om de borrel te organiseren. Wat jammer zeg ik, en vraag hoe dat zo is gekomen.

Ze vertellen dat de laatste jaren de gemeenschapszin in het dorp en ook in hun straat is veranderd. Er zijn meer mensen vanuit andere windstreken in de koopwoningen gekomen. En ook in de straat is er veel veranderd. Ze vinden het belangrijk dat er voor iedereen een fijne woning is. Niet iedereen hoeft hetzelfde te zijn. Meneer geeft aan dat hij het mooi vindt dat Woonborg er is voor iedereen. Ook als je net even wat anders bent dan anderen. Maar, het moet wel in balans blijven. En de laatste tijd zijn er toch wat meer mensen met een ‘gebruiksaanwijzing’ komen wonen. Tja, en dat doet toch iets met de sfeer. Ze vinden het ook wat lastig om in te schatten wat ze dan kunnen doen. En hoe ze sommige mensen dan moeten benaderen.

Het deed mij denken aan dat steeds vaker woningcorporaties samen met zorginstellingen in buurten met bewoners in gesprek gaan over onbegrepen gedrag. Wat is schizofrenie? En dat dan de buur die aan schizofrenie leidt - of zijn begeleider - uitlegt hoe je dan het beste met elkaar om kan gaan. Zo wordt het gedrag wat minder onbegrepen.

Het wordt zo anders hier in het buurtje, vertellen de bewoners. En nu staat de woning naast hun ook leeg. Ze zijn benieuwd wie er in gaat wonen. ‘Kunnen jullie niet zorgen dat het iemand is die wat meer kan bijdragen aan de gemeenschapszin? Jullie kunnen daar toch op sturen?’ vragen meneer en mevrouw. Wij zijn blij dat mevrouw en meneer contact met ons zochten. Signalen aan ons afgeven. Dan kunnen we wat doen. We kijken bijvoorbeeld graag of we kunnen helpen om een buurtontmoeting te regelen. Dan is het niet alleen van mevrouw en meneer afhankelijk. We hebben invloed op de toewijzing en houden rekening met de balans in de buurt. We willen juist dat de balans goed blijft. Ook als dat betekent dat we die schaarse woning niet via Woningnet of Thuiskompas aanbieden maar op een andere manier. Dat zijn uitzonderingen, maar we staan wel voor die balans. 

Hoe meer kwetsbare mensen in de wijk wonen, hoe minder buren om elkaar kunnen denken. De balans raakt dan kwijt. Om leefbare wijken te realiseren is het belangrijk dat wij weten wat er speelt bij onze huurders.